Anna Szymańska ma 18 lat, od siedmiu uprawia piłkę nożną. W tym roku już po raz trzeci koleżanki z II ligowego zespołu TKKF Gryf Szczecin powierzyły jej funkcję kapitana drużyny.

Z "Szymusiem" rozmawiamy o celach na ten sezon, różnicach między kobiecą a męską piłką, największych rywalach oraz o przygodzie z  reprezentacją.

Piłka nożna to raczej męski sport, jak to się stało, że uprawiasz tą dyscyplinę?

- Kiedy zaczynała się moja przygoda z piłką nożną byłam wówczas jeszcze bardzo małą dziewczynką i nie wiedziałam czy jest to sport dla kobiet czy dla mężczyzn. Na moim podwórku wszyscy, codziennie ganiali za piłką, więc w zasadzie nie miałam innego wyjścia jak ganiać z nimi. Poza tym mój tata od zawsze zabierał mnie ze sobą na mecze szczecińskiej Pogoni i właśnie na stadionie przy Twardowskiego pomyślałam – a właściwie czemu nie spróbować...



Gryf jest Twoim drugim klubem, a gdzie po raz pierwszy miałaś styczność z ligową piłką kobiecą?

- Mając jedenaście lat rozpoczęłam treningi w Romie Szczecin, jednak aby występować w rozgrywkach II ligi należy mieć ukończone trzynaście lat. Moje początki ograniczały się więc do udziału w turniejach młodzieżowych. Lata spędzone w tym klubie pozwoliły mi na zdobycie doświadczenia. Wiele mogłam nauczyć się od starszych koleżanek, wśród których szczególnie imponowały mi swoim talentem Angelika Kalinowska i Aleksandra Musztyfaga.


Czym różni się według Ciebie piłka kobieca od męskiej?

- Na pewno liga męska, niezależnie od poziomu jest bardziej popularna niż nasze rozgrywki. Przychodzi na nią o wiele więcej kibiców, media poświęcają jej dużo więcej uwagi. Żeby znaleźć informacje o kobietach kopiących piłkę trzeba się sporo naszukać. Mówiąc o różnicach nie sposób też pominąć spraw organizacyjnych i marketingowych. Potencjalni sponsorzy o wiele chętniej angażują się w rozgrywki dla panów.


Jesteś kapitanem drużyny, jakie obowiązki za tym idą?

- Już po raz trzeci koleżanki z zespołu powierzyły mi tą funkcję. Cieszę się, że mają do mnie takie zaufanie. Mimo, że jest to już kolejny raz, wciąż uczę się czegoś nowego. Staram się motywować dziewczyny do walki i coraz lepszej gry na boisku, a także dodawać otuchy, kiedy mają jakieś kłopoty.


Masz za sobą także epizod w Reprezentacji do lat 19. Jakie wrażenia ze zgrupowania w Bielsko – Białej?

- Na pewno dziewczyny z kadry reprezentują znacznie wyższy poziom sportowy niż ten spotykany w lidze, w której gram. Większość z nich występuje w ekstraklasie, skąd mają łatwiejszą drogę do kadry narodowej. Sam pobyt wspominam bardzo przyjemnie, była sympatyczna atmosfera, a stare kadrowiczki miło przyjęły debiutantki. Zresztą w meczu sparingowym przeciwko Unii Racibórz udało mi się zdobyć przepięknego gola z 30 metrów. Całe spotkanie wygrałyśmy 2:1. Było to dla mnie duże wyzwanie i piękna przygoda, którą będę jeszcze długo wspominać.


No właśnie - strzelasz gole, ale grywasz też na bramce. Która rola Ci bardziej odpowiada?

- Czuję się dobrze zarówno w polu, jak i na bramce, ale gdybym miała wybierać to z całą pewnością postawiłabym na tą drugą opcję. Może dlatego, że wzoruje się na swoim piłkarskim idolu.


A kto w takim razie jest tym idolem ?

- Odkąd pamiętam piłkarzem, którego zawsze podziwiałam był bramkarz szczecińskiej Pogoni – Radek Majdan.


Jaki cel stawiacie sobie w tym sezonie?

- Chcemy awansować do wyższej klasy rozgrywkowej, jaką jest pierwsza liga i wszystko jak na razie jest na dobrej drodze do realizacji tego celu.


W zeszłym roku przybył Wam jednak lokalny rywal, który zrobił spore postępy...

- Olimpia na pewno będzie naszym najgroźniejszym konkurentem. Myślę, że mecz między naszymi drużynami będzie bardzo emocjonujący i zacięty, bo każdy zespół będzie chciał pokazać, że jest najlepszy. Dużą motywacją dla nas będzie fakt, że w Olimpii grają dziewczyny, które niegdyś reprezentowały nasz klub. Poza tym wydaje mi się, że będzie to pojedynek decydujący o tym, która z drużyn awansuje dalej.
Jeśli chodzi o mój zespół to bardzo wierzę w dziewczyny i mogę zapewnić, że dołożymy wszelkich starań żeby wyjść z tej rywalizacji zwycięsko.


Dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia.

- Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć.