Kiedy rozpoczęła się twoja przygoda z pływaniem?

–Wszystko zaczęło się od mojego brata, któremu ortopeda zalecił właśnie pływanie. Któregoś dnia – pamiętam, że były to wakacje i miałam sześć lat – zostałam wrzucona do wody w ramach żartu i w jakiś sposób utrzymałam się na powierzchni. Płynęłam stylem zbliżonym do „pieska”.

Potem przyszły treningi?

– Tak, już wkrótce po tym zdarzeniu rozpoczęłam zajęcia u trenera Jerzego Troszczyńskiego i rozpoczęłam naukę w szczecińskiej Szkole Podstawowej nr 64. Potem było gimnazjum i liceum w szkole nr 62.

Kiedy pływanie zaczęłaś traktować naprawdę serio?

–Wczwartej klasie podstawówki rozpoczęłam poważniejsze treningi. W pierwszych trzech latach nauki to było raczej pluskanie się w wodzie. Zupełnie na serio zajęcia mieliśmy w szóstej klasie, tuż przed ukończeniem podstawówki.


Po kim odziedziczyłaś zamiłowanie do sportu? W twojej rodzinie są jacyś sportowcy?

– Tata w młodym wieku zaczął grać w siatkówkę i tak jest nadal. Mama z kolei biegała i jeździła na łyżwach. Oboje nie uprawiali jednak sportu wyczynowo.


Profesjonalne podejście do sportu wymaga wielu poświęceń. Nie miałaś chwil zwątpienia?

– Wszystko daje się jakoś pogodzić. Bywa, że muszę iść na trening, kiedy znajomi idą do kina. To trochę denerwujące, ale jest też druga strona medalu – dzięki pływaniu dużo jeżdżę po świecie imogę zwiedzać jego różne zakątki. Mam nieco inny styl życia.


Jak wygląda zwyczajny dzień Kasi Baranowskiej?

–Obecnie później rozpoczynamy treningi, czyli w okolicach siódmej rano – dotąd już o szóstej rano byłam w basenie. Zajęcia trwają mniej więcej dwie i pół godziny i potem idę na uczelnię. Studiuję na pierwszym roku w Instytucie Kultury Fizycznej. Po południu kolejny trening. Ćwiczymy przy tym nie tylko w wodzie, wiele czasu spędzamy również na siłowni iwhali trenując na różnych przyrządach.


Jak spędzasz wolne chwile, których nie masz zbyt wiele?

– Uwielbiam siedzieć w domu zawinięta w kocyk i oglądać filmy (śmiech). Kiedy mam więcej sił to lubię wyskoczyć na miasto, czy do kina. Najczęściej można mnie jednak spotkać w klubie Olympic, gdzie gram wmojego ukochanego bilarda. Bardzo mnie fascynuje jego precyzja. Kiedy jest ładna pogoda wychodzę na spacer, najczęściej na Jasne Błonia. Lubię też dobrą książkę.



Jesteś rozpoznawana na ulicy?

– Coraz częściej. Ludzie nie proszą jednak o autografy, raczej mi się przyglądają. Czasem mnie to krępuje, czuję się wówczas dziwnie – nie jestem do tego przyzwyczajona.



Jak opisałabyś siebie w kilku słowach?

– Jestem optymistką. Na pesymizm szkoda czasu i nerwów. Konsekwentnie dążę do realizacji swoich celów.


Bardzo młodą, wahającą się dziewczynę, taką jak ty kiedyś, namawiałabyś na rozpoczęcie przygody z pływaniem?

– Powiem tak: gdybym ja miała jeszcze raz wybór, na pewno wskoczyłabym do basenu, już bez pomocy innych. Nie każdy musi jednak zajmować się pływaniem. Zachęcam wszystkich do uprawiania jakiegokolwiek sportu. On pozwala ukształtować młodego człowieka, nabrać charakteru, odporności. Pomaga w życiu. Moja przygoda z pływaniem zaczęła się dosyć przypadkowo, wszystko wyszło samo...





Słowo od trenera


Jerzy Troczczyński - pierwszy trener Kasi

– Pamiętam, że rodzice Kasi zapytali mnie, czy może pływać razem z bratem. Zgodziłem się, a kiedy weszła do wody i po raz pierwszy zobaczyłem ją płynącą przy brzegu z deską, zrobiła na mnie duże wrażenie. Wyglądało to tak, jakby ktoś ciągnął ją na sznurku – woda nie stawiała Kasi zbytniego oporu. Jej ruchy były płynne – to po prostu talent. Jako mała dziewczynka Kasia była bardzo szczupła i drobniutka, nie wyróżniała się warunkami fizycznymi wśród rówieśniczek. Dziś jest wzorem dla młodych pływaczek. Praca którą wykonuje z obecnym trenerem Mirosławem Drozdem przynosi super efekty. Bardzo cieszy mnie też to, że Kasia pozostała taką samą wyjątkowo sympatyczną i skromną osobą, jaką była zanim zaczęła osiągać międzynarodowe sukcesy.

źródło: Michał Sarosiek/MM Szczecin