Rozmowa z Patrykiem Dąbrowskim, II trenerem Pogoni Szczecin, juniorów młodszych.

Szybko zakończył trener grę w piłkę. Domyślam się, że przez kontuzję?

- Niestety, przyplątał się uraz. III liga to najwyższy szczebel rozgrywkowy, na którym grałem. To czasy, gdy III liga była podzielona na cztery grupy. Jako junior zdobyłem brązowy medal Mistrzostw Polski, ale musiałem zweryfikować plany na życie. Chciałem zostać przy piłce i uznałem, że „trenerka” to jest to co mogę robić. Początkowo prowadziłem juniorów Lecha Rypin. Później pojawiła się propozycja z Pogoni, nie mogłem odmówić, gdy zgłosił się do mnie klub z T-Mobile Ekstraklasy.

W międzyczasie widziałem, że został Pan działaczem. Jak to się stało, że wszedł Pan do Zarządu Lecha Rypin?
- Po feralnym występie Lecha Rypin w II lidze klub został wycofany z rozgrywek i musiał zaczynać od IV ligi. Pojawiła się szansa, aby wejść do zarządu i wraz z kolegami wyprowadziliśmy Lecha na prostą. Prężnie działaliśmy i myślę, że nie zostawiłem po sobie spalonej ziemi. Działaczem byłem aż do momentu podpisania umowy z Pogonią.

Kiedy pojawił się pierwszy kontakt z Pogonią?
- Przy okazji transferu Filipa Kozłowskiego. Żyję piłką, więc swój region znam od podszewki. Wiedziałem, że w Kruszwicy jest taki zawodnik jak Filip Kozłowski. Dzięki znajomości z pewnym agentem piłkarskim poznałem Adama Gołubowskiego. Ze scoutem Pogoni zaczęliśmy nadawać na tych samych falach. Zaczęliśmy wymieniać poglądy na temat piłki i poleciłem Filipa. Zawodnik pojechał do Szczecina, a trener Wdowczyk praktycznie z marszu włączył go do pierwszego zespołu. Nie spodziewaliśmy się, że trafi od razu do ekstraklasowej drużyny. Moją osobę z kolei polecił prezesom Adam i padła propozycja.

Czyli to nie jedyny piłkarz, którego zaproponował trener Pogoni? Marcin Listkowski grał wcześniej w Lechu Rypin.
- Tak, jest jeszcze Marcin Listkowski. Szukałem dla niego optymalnej drogi. Mama Marcina zaufała mi, a my zdecydowaliśmy się na Szczecin. Z Marcinem zwiedziliśmy trochę Europy. Poważnie Listkowskim interesował się Ajax i West Ham United. Na początku oferta Pogoni do nas nie przemówiła. Chcieliśmy na własne oczy zobaczyć jak to jest w Szczecinie. Po przyjechaniu byliśmy zaskoczeni. Wielkie pokłony dla Adama Gołubowskiego, bo to on zorganizował przyjazd. Duże wrażenie zrobiła baza szkoleniowa. W Polsce to zdecydowanie czołówka, a i przed Europą nie mamy się czego wstydzić. Mamy kilka boisk trawiastych, a zimą możemy trenować na sztucznej nawierzchni i pod „balonem”.

Jak ocenia Pan pierwsze miesiące pracy w Szczecinie?
- Jestem bardzo zadowolony. Poziom szkolenia jest wyższy niż ten, z którym dotychczas się zetknąłem. Z dnia na dzień czuję się lepszym trenerem. Dostałem dużo pomocy od klubu. Wiele zawdzięczam Adamowi Gołubowskiemu i Maciejowi Mateńce. Współpraca z nim to dla mnie całkiem nowe doświadczenie. Staram się z tego korzystać, ile tylko mogę. Wielu dziwi się, dlaczego podniecam się, że jestem w Pogoni. Dla nas osób z małych miast to wielka sprawa pracować w ekstraklasowym klubie. Niektórzy nie zdają sobie sprawy, czym jest Pogoń i jaką radość może dać praca tutaj.

Rozmawiał Pan już z trenerem Janem Kocianem?
- Jeszcze nie mieliśmy okazji rozmawiać. Dużo czasu spędziłem na kursach i szkoleniach. Teraz przed nami święta i tak naprawdę nie było kiedy. Chciałbym móc w przyszłym roku skorzystać na współpracy także z trenerem Janem Kocianem.

Rok 2014 już za nami. Dużo się wydarzyło w Pana życiu. A jakie są plany na przyszłość?
- Najbliższe plany to zdanie kursu UEFA A. Czekam na wydanie zezwolenia, bo UEFA B już zdałem. Na razie to nic wielkiego, bo mogę prowadzić zespół w rozgrywkach Wojewódzkiej Ligi Juniorów i V ligi. Krok po kroczku idę do przodu i UEFA A da dużo więcej możliwości. Chcę się rozwijać i w przyszłości być częścią sztabu drużyny z ekstraklasy. Najważniejsze jest jednak tu i teraz. Skupiam się już na wiosennych pojedynkach w dalszym etapie WLJ.

źródło: pogonszczecin.pl/G.Gniadek