Sołomija Szywierska przyszła do Pogoni Baltica przed sezonem 2013/2014. Wcześniej występowała w takich klubach jak: Słupia Słupsk, Vistal Gdynia, Zagłębie Lubin czy AZS Politechnika Koszalińska. Podczas turnieju Batlica Summer Cup 2013 nie dało się nie dostrzeć jej talentu wspartego sporym już doświadczeniem.

Jak zaczęła się pani przygoda z piłką ręczną?
- Tak jak pewnie większości z nas. Gdy byłam w 3 lub 4 klasie podstawówki przyszedł trener zobaczyć kto się nadaje. Najpierw była wielka gromada dzieci, później zostały nieliczne.

Jak wyglądała pani dotychczasowa kariera przed przyjściem do Pogoni?
- Na początku trenowałam we Lwowie, później wyjechałam do SMS-u do Kijowa. Po skończeniu szkoły wróciłam na rok do Lwowa, a następnie wyjechałam do Lubina, gdzie grałam przez rok. Dwa lata spędziłam w Słupsku. Stamtąd trafiłam pierwszy raz do Szczecina, gdzie zostałam na 6 lub 7 lat. Później przez 3 lata reprezentowałam zespół z Gdyni i przez kolejne 3 lata Politechnikę Koszalińską. Teraz znowu jestem w Szczecinie.

Jest pani dobrze znana szczecińskim kibicom przez występy w Łącznościowcu. Jak pani wspomina tamte czasy?
- Bardzo fajnie. Miałyśmy fajny zespól, wyglądało to już coraz lepiej. Powiedzmy, że trzymałyśmy się tej środkowej tabeli. Miałyśmy zawsze jakąś tam szansę, ale może nie do końca wykorzystaną. Skończyło się jak skończyło. Szkoda, że ten zespól się rozsypał, bo było w nim kilka bardzo ciekawych zawodniczek.

Ma pani jakieś ulubione miejsce w Szczecinie?
- Ulubione miejsce w Szczecinie? Chyba Głębokie. Nie lubię jednak plaży, gdzie się tylko siedzi, ani lasu, bo jest w nim za cicho. Niemiło wspominam Lasy Arkońskie, bo często tam biegałyśmy. Ogólnie to miasto jest stare i bardzo mi się podoba. Sama pochodzę ze Lwowa a ono jest do Szczecina podobne. Jest taka sama architektura.

Co pani czuła, gdy podpisywała pani kontrakt z Pogonią? Jak to jest ponownie wystąpić przed szczecińską publicznością?
- Teraz było już lżej. Pierwszy mecz, jak odeszłam ze Szczecina i grałam w Gdyni a potem w Koszalinie, to ciężko było zagrać w Szczecinie. Zawsze były jakieś podwójne emocje. Po wspólnym trenowaniu z obecnymi zawodniczkami generalnie przypomina się ta hala. Można powiedzieć, że znam każdy jej zakątek.

Jaki jest pani największy sukces i jak wspomina pani grę w Koszalinie?
- Największym sukcesem jest chyba ten brązowy medal, ale szczególnie ten w Koszalinie. Ten w Gdyni dla mnie liczy się mniej, bo mniej w nim grałam. Gra w Koszalinie? Bardzo fajnie i miło, że skończyło się tym medalem, ale zawsze w życiu coś się kończy, a coś nowego się zaczyna.

Jak pani ocenia przygotowania do nowego sezonu?
- Jeszcze się nie skończyły to po pierwsze. Na chwilę obecną mocno przepracowaliśmy ten obóz. Był bardzo ciężki, ale fajnie były ułożone różne treningi w sensie obciążenia np. na dolne i górne partie mięśni. Pierwszy mecz jaki grałyśmy to był może troszeczkę chaotyczny. Obecnie już tak powoli się to klaruje. W sobotę mecz nam nie wyszedł, może inaczej nie umiemy grać z Zagłębiem. Myślę, że do momentu zagrania z nimi w lidze coś wymyślimy.

Jak się pani współpracuje z trenerem Struzikiem?
- Trenera Struzika znam jeszcze z Gdyni. Tam szczególnie zajmował się bramkarkami. Mieliśmy jakiś bliższy kontakt. Teraz jest pierwszym trenerem. Na razie jest dobrze.

Myślała już pani co będzie pani robić po zakończeniu kariery?
- Nie myślę jeszcze o zakończeniu kariery, dlatego nie myślę co będę robić. Na pewno będę chciała gdzieś popracować z jakimiś dziećmi. Inna praca też by mnie interesowała, ale nad tym na razie się nie zastanawiam. Jest taki okres, że trzeba skupić się na graniu, a co będzie dalej to zobaczymy.

Czego można pani życzyć w życiu sportowym i prywatnym?
- Tylko zdrowia. Na pozostałe sama sobie zapracuję.

źródło: własne