Szczeciński mistrz świata w muay thai - Marcin Parcheta podczas gali sportów walki Iron Fist 2, która odbędzie się 14 mają w Teatrze Letnim w Szczecinie zmierzy się z Francuzem Cedrkiem Flamentem w pojedynku o tytuł zawodowego mistrza Europy federacji WPMF. To ma być wielki rewanż za przegrany finał MŚ 2009 w Bangkoku!

Przypomnij co stanęło na przeszkodzie, byś wystąpił podczas premierowej edycji Iron Fist?
- Pechowa, pozornie błaha kontuzja. Podczas treningu źle stanąłem i złamałem palec. Bardzo przeżyłem to, że nie będę mógł walczyć. Gdy dzwoniłem z tą informacją do organizatorów gali i do swojej rodziny, miałem łzy w oczach... Teraz myślę: nic nie dzieje się bez przyczyny. Widocznie 'góra' uznała, że jeszcze za wcześnie na tak ważną walkę przed własną publicznością. Przygotowania do drugiej edycji przebiegają bezproblemowo. Kontuzji nie planuję (śmiech).

Jak wyglądają treningi na dwa tygodnie przed bardzo ważnym pojedynkiem?
- Ostatnie dziesięć dni to przede wszystkim praca nad szybkością, koncentracją. I oczywiście taktyką. W przyszłym tygodniu będą jeszcze tak zwane „prace w parach”, czyli sparingi. Ale w pełnym zabezpieczeniu. Jeśli zdarzają się jakieś urazy, to raczej lekkie otarcia, siniaki. Później - tylko worek, kopanie w tarczę. Odpoczynek i przygotowanie psychiczne.

Głowa ważniejsza niż siła?
- Dokładnie. Przygotowanie fizyczne jest ważne, ale najważniejsza w tym sporcie jest właśnie taktyka, myślenie. Nie problem wyjść na ring i zrobić sobie krzywdę, bijąc na oślep. Zawsze powtarzam - szanujmy swoje ciało, bo części zamiennych nikt jeszcze nie wymyślił. Sportowiec, który tego nie rozumie, może skończyć jako inwalida.

Wychodząc do ringu z Cedrikiem Flamentem motywację masz szczególną - rewanż za kontrowersyjną porażkę w finale ubiegłorocznych MŚ w Bangkoku?
- Tak. Nie byłem gorszy w tym pojedynku, lecz sędziowie przyznali zwycięstwo Francuzowi. Pozostał lekki niesmak, rozczarowanie. Postaram się zrewanżować

Na jakie atuty Flamenta należy uważać, czym charakteryzuje się francuska szkoła muay thai?
- Przede wszystkim technika i taktyka. Mniejszą wagę przykładają do przygotowania siłowego. Są wybiegani, dobrzy kondycyjnie, szybcy. Stawiają raczej na częstość, precyzję ciosów, a nie na huraganowy atak. Lubię taki styl, kiedy obaj zawodnicy mogą pokazać umiejętności techniczne. Podobnie jest w innych sportach walki, np. w judo - gdy spotka się dwóch „artystów”, są piękne rzuty, wysokie loty. A jeśli naprzeciw siebie staje dwóch gości, którzy potrafią tylko bezmyślnie się okładać, wygląda to jak bójka pijaczków pod sklepem.

Czeka nas pięciorundowy pojedynek?
- Walczymy w kategorii A, najwyższej w tajskim boksie, pięć rund po trzy minuty. Ale jak ten pojedynek będzie przebiegał - trudno przewidzieć, nie jestem prorokiem. Nie jestem też typem zawodnika, który straszy rywala tekstami typu „załatwię cię w pierwszej rundzie”. Zachowuję spokój, wychodzę na ring z przekonaniem, że idę 'po swoje'.

I walczysz na swoim terenie - to mobilizuje czy deprymuje?
- Jedno i drugie. Jest trema, obciążenie, bo jeśli coś nie wyjdzie... Ale staram się tym nie stresować. Myślę pozytywnie. Wiadomo, że przyjdą koledzy, wielu znajomych. Będą chcieli obejrzeć dobrą walkę. I obejrzą. Dam z siebie 110 procent!

Co czuje przed walką bohater wieczoru? Muzyka, światła, pełna widownia, stopniowanie napięcia...
- Nie sposób się tak całkowicie 'wyłączyć'... Zdarzają się dziwne myśli, wątpliwości, że coś pójdzie nie tak? Paweł Słowiński, sześciokrotny mistrz świata zawodowców, mający na koncie ponad sto walk w K1, mówił mi, że zawsze wychodząc na ring musi stoczyć walkę w swojej głowie. Siedzi tam dwóch takich, co na zmianę gadają mu: jesteś super przygotowany, wygrasz - nie, jesteś cienki! Trzeba te myśli pokonać, wyciszyć się.
Dopiero gdy słyszysz gong, następuje tzw. reset. Koncentrujesz się tylko na przeciwniku. Jeśli mówimy o emocjach towarzyszących walce, to muszę dodać, że dla mnie bardzo istotny jest spokój w narożniku, absolutne zaufanie do sekundanta. Muszę mieć pewność, że zareaguje właściwie, w odpowiedniej chwili. Gdyby działo się coś niedobrego... Podczas najważniejszych walk, które przyniosły tytuły mistrza świata, towarzyszył mi kolega, współzałożyciel klubu Nak Muay, Marek Wołosewicz. Tak będzie również w Szczecinie. Jestem dobrej myśli.

Jak oceniasz pomysł zorganizowania gali sportów walki w plenerze?
- Na początku byłem entuzjastycznie nastawiony, Teatr Letni to fajne miejsce, taka impreza odbędzie się po raz pierwszy w Polsce. Niepokoją tylko kaprysy pogody, które obserwujemy od kilku miesięcy. Nie wiadomo, jaka temperatura będzie 14 maja? W dzień może być nawet dość ciepło, ale wieczory bywają chłodne. A trudno wyobrazić sobie wyjście na ring przy temperaturze na przykład plus 5 stopni C. Kilka dni temu mieliśmy taką sytuację - w południe plus 18, w nocy - blisko zera. Wiadomo, że organizatorzy chcą się przed takimi niespodziankami zabezpieczyć. Czy dmuchawy z ciepłym powietrzem wystarczą? Zobaczymy. Oby nie były potrzebne. Jeśli aura dopisze, będzie nie tylko łatwiej zawodnikom w ringu, ale też lepsze warunki dla widowni. To bardzo ważne. Wszyscy chcielibyśmy walczyć przy kilku tysiącach kibiców.

Jak zachęcić tych, którzy jeszcze nie kupili biletów, nie byli na pierwszej edycji Iron Fist?
- Jeśli chcecie zobaczyć ludzi, dla których sport jest prawdziwą pasją, którzy w ringu dają z siebie wszystko, przyjdźcie na galę.

źródło: ironfist.com.pl