Przez ostatnie 40 lat legnicki szczypiorniak, którego twórcą i ojcem był zmarły przed laty Mieczysław Matysiak, przeżywał liczne wzloty i upadki. Zmiany nazw klubu poczynając od "Rzemieślnika" poprzez MZKS, kończąc na MSPR Siódemka Miedź Legnica, były równie częste jak zmiany boisk i hal sportowych. Zaczynając od boisk szkolnych: I LO - obecnie hotel Qubus, II LO - ul. Zielona, poprzez boiska klubowe: przy ulicy Złotoryjskiej (Hutnik - obecnie Capitol), kończąc na halach COSzWŁ i hali OSIRu przy ulicy Lotniczej. Swoje piętno na losach klubu pozostawili również liczni trenerzy - Śliwiński, Aniszewski, Połoński, Woźniczka, Rewinkowski, Winokurow, Kamielin, Sanecki, Okpisz, którzy wraz z zawodnikami wykonującymi ich koncepcje taktyczne (wychowankami, graczami ze Złotoryi, AZS-u Politechniki, czy wreszcie przybyszami zza Buga oraz młodymi zawodnikami z Lubina i innych klubów). Trzeba też wspomnieć o działaczach, z którymi można kojarzyć konkretne sukcesy klubu. Zaczynając od Mieczysława Matysiaka poprzez Bogusława Rubisza, Adama Butryma, Wojciecha Butryma i na obecnym prezesie - Zdzisławie Woźniaku - kończąc. Zawodnicy stworzonego w 1966 roku klubu piłki ręcznej i ich kontynuatorzy odnosili największe sukcesy zespołowe i indywidualne. Zaczynając od reprezentanta Polski Daniela Waszkiewicza, wraz ze wspaniałymi zawodnikami z lat 70-tych, a kończąc na jego godnych następcach, braciach Będzikowskich i Pawle Orzłowskim, u schyłku XX wieku.
1966-1975
W 1966 właściciel zakładu fryzjerskiego przy ul. Wrocławskiej, Mieczysław Matysiak zakłada jedno-sekcyjny klub "Rzemieślnik", który szybko awansuje do klasy "A". W 1968 zespół zostaje wchłonięty przez MZKS i awansuje do ligi okręgowej. Trzon zespołu tworzą chłopcy z okolic ul.Engelsa, głównie Grecy. W 1970 MZKS zajmuje II miejsce w lidze okręgowej i awansuje do baraży o wejście do ligi międzywojewódzkiej. W 1971 sekcja piłki ręcznej MZKS przechodzi do nowo utworzonego klubu "Miedzi". W oparciu o naukową pomoc AWF Wrocław zaczynają powstawać szkółki sportowe. Juniorów prowadzi Wiesław Wołk-Łaniewski natomiast seniorów Mirosław Śliwiński. Efektem pracy z drużyną juniorów jest awans z klasy "A" do ligi wojewódzkiej. Spod ręki trenerów wychodzą tak utalentowani młodzieżowcy jak: Daniel Waszkiewicz, Andrzej Waszak, Henryk Gryszkiewicz czy Andrzej Matuszewski. W 1973 roku klub rozpoczyna budowę boiska asfaltowego przy ulicy Złotoryjskiej. Dotychczas mecze rozgrywano na boiskach I LO oraz II LO. W tym czasie sekcją kierują: Mieczysław Matysiak, Jan Materek, Franciszek Kudowski. Ich celem jest osiągnięcie awansu po upływie 3 lat, które jak zakładają są niezbędne do ustabilizowania się zespołu w lidze okręgowej. Planują także znaczne poszerzenie pracy z młodzieżą, co w perspektywie czasu ma dać awans do lig centralnych. Sezon 73/74 kończy się awansem, który przychodzi o 2 lata wcześniej niż zakładano. "Miedź" przegrywając tylko 1 mecz w lidze z Górnikiem Złotoryja zajmuje pierwsze miejsce w tabeli. Rok 1975 nie jest szczęśliwy dla Miedzi, ponieważ spada do ligi okręgowej.
1983 – 1993
W 1983 zostaje wybrany nowy zarząd na czele z Adamem Butrymem i Dariuszem Składaniukiem. Powstają liczne szkółki piłki ręcznej z najpłodniejszą Szkołą podstawową nr 3 Mirosława Jawora. Zespół uzyskuje awans do ligi międzywojewódzkiej. W 1985 zostaje otwarta hala przy ul. Żołnierskiej, a co za tym idzie Legnica spełnia wymóg stawiany zespołowi II ligowemu. Zespół zajmuje pierwsze miejsce w grupie i walczy w barażach o II ligę, jednak marzenia o awansie musi odłożyć o rok. W 1986 zespół Andrzeja Jeżaka awansuje do II ligi w składzie: Piotr Mazur, Antoni Paszkiewicz, Ireneusz Puławski, Marek Orlik, Mirosław Hipner, Dariusz Bobrek, Zbigniew Krzyśków, Jacek Woźnica, Piotr Olszewski, Ryszard Kuczerewicz, Krzysztof Waloch. Sezon 1988/89 to kolejny awans tym razem do I ligi grupy B. Kolejny sezon 89/90 i kolejny awans do I ligi grupy A w składzie: Jewgienij Astafiew, Walenty Winokurow, Piotr Korny, Jerzy Jaśniewicz, Lucjan Antonidas, Dariusz Cygan, Tomasz Dobrołowicz, Jerzy Jurałowicz, Grzegorz Karnicki, Bogusław Kozubski, Ryszard Kuczerewicz, Zbigniew Krzyków, Andrzej Płudowski, Wojciech Sobczak, Rinat Sagitow, Kamil Sukiennik, Władimir Pietrow, Grzegorz Utracik, Tomasz Smętek. W sezonie 1990/91 odchodzą najlepsi Rosjanie a zespół buntuje się przeciwko skostniałej taktyce Połońskiego, który odchodzi w połowie sezonu a jego miejsce zajmuje Zbigniew Rutka. W sezonie 1992/93 osłabiony zespół spada do II ligi. Nie pomagają roszady na stanowisku trenera oraz mieszanki doświadczenia i młodości w drużynie. Dla osłody zespół dociera do Półfinału Pucharu Polski.
1994-2001
W sezonie 1994/95 zespół spada do najniższej klasy rozgrywek - III ligi. W 1996 roku sekcja piłki ręcznej usamodzielnia się i przyjmuję nazwę Autonomicznej Sekcji Piłki Ręcznej Miedź Legnica. Do Legnicy na krótko trafia trener Gienadji Kamielin. ASPR wygrywa dziesięć spotkań z rzędu, jednak ostatecznie zajmuje 2 miejsce w III lidze i nie awansuje. W sezonie 1997/98 zespół występuje w rozgrywkach III ligi ostatecznie zajmując pierwsze miejsce w tabeli i awansuje do II ligi w składzie: Krzysztof Ferst, Marcin Pieczyński, Przemysław Koch, Marcin Zawiślak, Radosław Fabiszewski, Tomasz Góreczny, Tomasz Kikut, Jarosław Hipner, Wiesław Jasic, Tomasz Majchrzyk, Michał Poznar, Tomasz Rogosz, Kamil Sukiennik, Robert Łokucijewski, Grzegorz Orzłowski, Tomasz Sędzik, Mateusz Golanowski, Andrzej Kauka, Grzegorz Karnicki, Tomasz Witruszyński, Sławomir Zapert, Tomasz Wrzesiński. W 1998 zespół debiutuje w rozgrywkach na szczeblu centralnym II ligi. Przez część pierwszej rundy zespół prowadzi trener Zbigniew Rutka. Natomiast do końca sezonu zastępuje go II trener Daniel Kwasiński. Na koniec sezonu Miedź zajmuje wysoką trzecią lokatę. W 1999 roku sekcja przekształca się z ASPR-u na Klub Piłki Ręcznej Miedź 96 Legnica. Zespół występuję w II lidze. Drużyna prowadzona przez trenera Walentego Winokurowa walczy do końca w czołówce o awans. Końcowa runda rozgrywek powoduje, że zespół nie awansuje do I ligi zajmując trzecie miejsce. W kolejnym sezonie 2000/2001 zespół nadal występuje w II lidze zaciekle walcząc o awans do I ligi z zespołem KKS Włókniarz Konstantynów Łódzki. Obie drużyny kończą rozgrywki z jednakową ilością zdobytych punktów. O awansie rywali decyduje bilans bezpośrednich spotkań.
2002-2009
W sezonie 2001/02 Miedź nadal gra w II lidze i jest wymieniana jako główny kandydat do awansu. Drużyna trenera Zygmunta Woźniczki idzie jak burza i od początku rozgrywek prowadzi w tabeli. W pierwszej rundzie zespół remisuje tylko jedno spotkanie i odnosi 10 zwycięstw. Miedź uzyskuje dużą przewagę punktową, której nie oddaje już do końca sezonu a tym samym uzyskuje, zasłużony i wyczekiwany przez legnickich fanów piłki ręcznej, awans do I ligi w składzie: Przemysław Koch, Karol Płócienniczak, Paweł Wysoczański, Radosław Fabiszewski, Tomasz Góreczny, Robert Grębosz, Dawid Gdula, Łukasz Grądek, Adam Kochman, Tomasz Kikut, Łukasz Kruczkowski, Grzegorz Kurdziel, Jarosław Mazur, Robert Łokucijewski, Grzegorz Orzłowski, Tomasz Sędzik, Dariusz Piotrowicz, Daniel Sołoducha, Maciej Sroka, Piotr Szabelski. W sezonie 2002/03 Miedź przystępuje do rozgrywek I ligi jako beniaminek. Trenerem zespołu nadal jest Zygmunt Woźniczka, władze klubu stawiają przed zespołem zadanie uzyskania jak najlepszego miejsca w tabeli na koniec sezonu oraz zdobycie niezbędnego doświadczenia na parkietach I ligi. Zespół kończy rozgrywki na VI miejscu w tabeli. Sezon 2003/04 to powrót do zespołu trenera Gienadija Kamielina. Głównym celem zespołu to awans do ekstraklasy. W I rundzie drużyna ponosi kilka zaskakujących porażek i zajmuje czwarte miejsce w tabeli. W przerwie zimowej atak serca wyklucza z zespołu trenera Kamielina, na jego miejsce przychodzi Mirosław Sanecki, który prowadzi zespół do końca rozgrywek. Dzięki udanemu finiszowi w końcówce sezonu Miedź zajmuje drugie miejsce i awansuje do ekstraklasy w składzie: Przemysław Koch, Marek Dębkowski, Karol Płócienniczak, Paweł Wysoczański, Tomasz Burliński, Bartłomiej Dziewiatowski, Radosław Fabiszewski, Tomasz Fabiszewski, Tomasz Góreczny, Robert Grębosz, Maciej Kubisztal, Grzegorz Kurdziel, Robert Łokucijewski, Jarosław Mazur, Łukasz Marzec, Grzegorz Mochocki, Dariusz Piotrowicz, Bartosz Romanowski, Daniel Sołoducha, Maciej Sroka, Kamil Szydziak, Tomasz Świderski, Radosław Żmurko. Pierwszy sezon w ekstraklasie Miedź prowadzi Mirosław Sanecki. Zadaniem zespołu jest utrzymanie się w ekstraklasie. W całym sezonie drużyna spisuje się rewelacyjnie walcząc o wejście do rozgrywek fazy Play Off. W tabeli końcowej sezonu 2004/05 zajmujemy VIII miejsce, najwyższe w historii klubu. Najskuteczniejszymi strzelcami drużyny są: Piotr Obrusiewicz, Radosław Fabiszewski, Tomasz Fabiszewski, Maciej Kubisztal oraz Tomasz Góreczny. W przerwie letniej przed sezonem 2005/06 następują znaczne zmiany w kadrze zespołu. Zespół tworzący mieszankę rutyny i młodzieży prowadzi Mirosław Sanecki. Zarząd klubu stawia przed zespołem teoretycznie proste zadanie patrząc przez pryzmat bardzo udanego zeszłego sezonu - utrzymanie się w ekstraklasie. Niestety drużyna nie może sprostać stawianym celom i od początku rundy jesiennej zajmuje ostatnie miejsce w tabeli. W końcówce rundy zasadniczej następuje zmiana na stanowisku pierwszego trenera, posadę Mirosława Saneckiego przejmuje Tadeusz Jednoróg. Zmiana ta nie powoduje przełomu w grze Miedzi, która kończy rozgrywki na 12 miejscu i spada do I ligi. Po spadku zespół przechodzi duże przeobrażenie. Nowym trenerem zostaje Paweł Okpisz. Zarząd klubu stawia za cel awans do elity w ciągu dwóch lat. Zespół doskonale się zgrywa i jest świetnie przygotowany fizycznie, co przekłada się na wynik, deklasując rywali w I jak i II rundzie. Po roku przerwy Miedź wraca do ekstraklasy. Awans wywalczyli: Paweł Wysoczański, Przemysław Koch, Paweł Kiepulski, Piotr Będzikowski, Dariusz Piotrowicz, Michał Michałowski, Robert Grębosz, Maciej Sroka, Paweł Adamczak, Krzysztof Zart, Tomasz Góreczny, Artur Szabat, Radosław Żmurko, Mateusz Kaczmarczyk, Grzegorz Noga, Paweł Wita. Sezon 2007/08 Miedź rozpoczyna z nowym trenerem Edwardem Strząbałą, który słynie z prowadzenia ciężkich treningów. Strząbała dobrze przygotowuje zespół pod względem siłowym i kondycyjnym. Na koniec sezonu zajmujemy VIII miejsce a czołowy zawodnik Miedzi Michał Adamuszek zostaje królem strzelców ekstraklasy zdobywając 190 bramek. W sezonie 2008/09 dochodzi do kolejnej zmiany trenera do zespołu powraca Michał Sanecki. Zespół spisuje się bardzo przeciętnie zajmując 10 miejsce w tabeli, co oznacza, że o utrzymanie w ekstraklasie musi walczyć w barażach z drugą drużyną I ligi Śląskiem Wrocław. Miedź przegrywa dwa mecze i spada do I ligi. Nad klubem gromadzą się czarne chmury, zarząd ogłasza upadłość, drużynę seniorów przejmuje Młodzieżowe Stowarzyszenie Piłki Ręcznej "Siódemka".