W sierpniu 1945 roku, w odradzającym się po wojennych zniszczeniach Gdańsku powstał Klub Sportowy Biura Odbudowy Portów. Wtedy też ustalono, iż barwy klubowe to biel i zieleń. Funkcję Prezesa klubu powierzono ówczesnemu dyrektorowi Biura Odbudowy Portów inżynierowi Władysławowi Szedrowiczowi. Wśród założycieli klubu wiodącą rolę pełniły osoby związane z Politechniką Gdańską. Trzon kadry naukowej uczelni stanowili wykładowcy przedwojennej Politechniki Lwowskiej. Od początku z klubem związana jest sekcja piłkarska. W pierwszym meczu, rozegranym w sierpniu 1945 roku, KS BOP przegrał z Milicyjnym KS Wrzeszcz 4:6. Wkrótce zespół BOP, obok odradzającej się Gedanii, stał się wiodącą siłą w wybrzeżowym futbolu. Jeszcze pod koniec 1945 roku zmieniono nazwę klubu na Baltia. Natomiast wiosną 1946 r. dokonano kolejnej zmiany. Od tej chwili, z krótką przerwą w latach 50-tych, kiedy to klub, zgodnie z nakazem władz państwowych tytułowano Budowlani, obowiązuje nazwa klubu: Lechia. Nazwa oraz klubowe barwy bezpośrednio nawiązują do działającego przed wojną we Lwowie klubu Lechia. Właśnie ta nazwa, poprzedzana różnymi skrótami (KS; BKS; FC; OSP), wbiła się w świadomość kolejnych pokoleń kibiców futbolu.
W latach 1947-1948 lechiści walczyli o awans do ekstraklasy. Udało się to już za drugim podejściem. W kadrze zespołu dominowali gracze z południowej Polski, a jej trzon tworzyli byli piłkarze klubów śląskich. W premierowym sezonie 1949 biało-zieloni okazali się niestety najsłabsi w dwunastozespołowej stawce i opuścili szeregi ekstraklasy. Powracali do niej dwukrotnie (1952 – 1953) oraz (1955 – 1963). W tym drugim okresie, drużyna zbudowana przez trenera Tadeusza Forysia, była czołowym zespołem w kraju. W 1955 roku Lechia dotarła do finału Pucharu Polski, gdzie uległa warszawskiej Legii 0:5. W 1956 r. biało-zieloni zajęli trzecie miejsce w rozgrywkach ekstraklasy. Rok później największy sukces w historii odnotowali juniorzy gdańskiego klubu zostając Mistrzem Polski. W sezonie 1962/63 Lechia opuściła szeregi ekstraklasy. Kolejne cztery sezony to gra w II lidze. Jednak prawdziwym szokiem okazał się rok 1967, kiedy to najpopularniejsza jedenastka wybrzeża po raz pierwszy w historii spadła do III ligi. W tej klasie rozgrywkowej biało-zieloni spędzili 5 lat, by wiosną 1972 roku triumfalnie powrócić na zaplecze ekstraklasy. Kolejne 10 lat to występy Lechii w II lidze. Gdańszczanie niemal co roku walczyli o powrót do krajowej elity, nierzadko zaprzepaszczając szanse na awans w ostatniej chwili. Mocny kadrowo zespół, którego piłkarze, mimo zaledwie II –ligowego statusu powoływani byli nawet do reprezentacji kraju, przyciągał w tym czasie na trybuny wielotysięczne rzesze kibiców pamiętających jeszcze I – ligową Lechię. Kolejne podejścia do ekstraklasy kończyły się fiaskiem, a co gorsza wiosną 1982 roku drużyna niespodziewanie została zdegradowana do III ligi.
Zespół przejął duet trenerów: Jerzy Jastrzębowski i Józef Gładysz, którzy związani byli przed laty z Lechią jako piłkarze. Pod ich wodzą zespół w sezonie 1982/83 awansował do II ligi, sięgając ponadto po Puchar Polski i Superpuchar. 22 czerwca 1983 r. w finale krajowego pucharu Lechia pokonała w Piotrkowie Trybunalskim Piasta Gliwice 2:1. Natomiast 30.07.1983 r. w rozegranym we Wrzeszczu pierwszym w historii meczu o Superpuchar, Lechia wygrała z ówczesnym mistrzem Polski – poznańskim Lechem 1:0. Dzięki triumfowi w Pucharze biało-zieloni uzyskali prawo gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. W I rundzie wylosowali najsilniejszy wówczas klubowy zespół na świecie: Juventus Turyn. W Turynie beniaminek II ligi uległ zespołowi naszpikowanemu Mistrzami Świata z 1982 r. aż 0:7, prezentując jednak otwartą grę. Rewanż rozegrano 28.09.1983 r. na stadionie przy ulicy Traugutta. Przy nadkomplecie publiczności Lechia uległa Juve 2:3, choć przez kilka minut prowadziła nawet 2:1! Kilka lat później spotkanie to zostało uznane za sportowe wydarzenie XX wieku na wybrzeżu. Biało-zieloni nadal nie zwalniali i wiosną 1984 roku uzyskali drugi z rzędu awans, tym razem do ekstraklasy! Po 21 latach Lechia znów znalazła się w krajowej elicie…Lechia w I lidze spędziła kolejne cztery sezony, jednak bez znaczących sukcesów. W 1988 roku spadła do II ligi, gdzie grała do 1995 roku. Wtedy to rozpoczął się okres fuzji. Latem 1995 doszło do fuzji I – ligowej Olimpii Poznań i zdegradowanej właśnie do III ligi Lechii. Dyskryminowany przez PZPN zespół, na skutek przyznanych rywalom niesłusznie walkowerów oraz ewidentnie stronniczemu sędziowaniu tracił punkty i spadł do II ligi, a rok później jeszcze niżej. Po nieudanej próbie powrotu na zaplecze ekstraklasy, latem 1998 r. Lechia zawiązała spółkę z gdańską Polonią. Klub ten grał w II lidze przez trzy sezony, by latem 2001 roku spaść do III ligi.
Lechia wystąpiła ze spółki i latem 2001 roku zgłosiła samodzielny zespół do rozgrywek ligowych. Cieszący się dużym wsparciem kibiców zespół zanotował cztery awanse z rzędu i w okresie 2001 – 2005 przebył drogę z A-Klasy do II ligi. Jednocześnie, w 2002 roku, Ośrodek Szkolenia Piłkarskiego przy Klubie Sportowym Lechia został sądownie zarejestrowany jako Stowarzyszenie. Od tej pory nie jest już autonomiczną sekcją w ramach KS Lechia, ale odrębnym klubem sportowym.
W latach 2005-2008 piłkarze Lechii grali na zapleczu ekstraklasy, wygrywając te rozgrywki w sezonie 2007/08. Dało to wymarzony i wyczekany przez dziesiątki tysięcy fanów najpopularniejszego klubu w regionie awans do ekstraklasy…
Jednak Lechia to nie tylko piłkarze. Na przestrzeni lat działało w klubie wiele sekcji. Jego reprezentantami byli brązowi medaliści olimpijscy: Kazimierz Zimny (1960, lekkoatletyka); Waldemar Malak (1992, podnoszenie ciężarów). Nieustannie działa sekcja rugby, której zawodnicy wielokrotnie zdobywali medale mistrzostw Polski oraz krajowy puchar. Swego czasu do krajowej elity należały ligowe drużyny: piłki ręcznej, tenisa ziemnego, hokeja na trawie. Sukcesy odnosili kolarze z uczestnikiem Wyścigu Pokoju oraz dwukrotnym triumfatorem Tour de Pologne Henrykiem Kowalskim na czele. Ponadto w Lechii istniały od dawna nieistniejące i już zapomniane sekcje: boksu, narciarstwa, hokeja na lodzie, siatkówki kobiet, koszykówki mężczyzn, zapasów, żeglarstwa, tenisa stołowego, szachów, pływania oraz strzelectwa. Dziś nazwa „Lechia” łączy kilka działających niezależnie od siebie klubów. Stanowi też magnes dla wielotysięcznej grupy kibiców rozsianej na całym świecie. Fanów, którzy udowodnili, że są z klubem na dobre i na złe, którzy od lat stanowią kapitał tego klubu. To właśnie dzięki nim i dla nich istnieje od 1945 roku Lechia Gdańsk.
źródło: http://www.lechia.pl/21653