historia:

Po 150-ciu latach zaboru pruskiego z inicjatywy Bronisława Lorenca, braci Jagodzińskich i Leona Prusinskiego powstaje w kwietniu 1921 roku Towarzystwo gimnastyczne "Sokół" gniazdo Wejherowo. Wejherowski Gryf przyjął swoją nazwę po II wojnie światowej, ale był i jest kontynuatorem bujnego życia sportowego, jakie rozkwitało w Wejherowie w okresie międzywojennym dzięki działalności takich klubów i towarzystw jak "Kaszubia" (rok założenia 1921-główny protoplasta Gryfa) "Siła". Obok nich swoje ogniwa sportowe miały: Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży "Strzelec" i "Baon Morski", w którym działają takie sekcje: gimnastyczna, rowerowa, strzelecka, piłki nożnej, bokserska, lekkiej atletyki, narciarska, zapasów.
Wejherowo przed II wojną światową liczyło zaledwie 12-13 tysięcy mieszkańców.
Najsilniejszym klubem wtedy była "Kaszubia", której piłkarze grali w A klasie. Bardzo popularne było w mieście bieganie szczególnie na długich dystansach tj. 3,5,10 kilometrów.
Rozpropagowali je głównie dobrzy zawodnicy: Langa i Bober. Bardzo duże zainteresowanie wzbudzał przeprowadzany każdego roku w święto 3 maja bieg ulicami miasta, którego start następował zawsze na rynku.
KS "Siła" posiadał bardzo silną sekcję bokserską i obok "Gedani" i "Wisły" Tczew należał do czołówki krajowej. Posiadał w swoich szeregach mistrza Wojska polskiego w wadze ciężkiej Emila Kuchanowskiego.
Wiele sukcesów sportowych w skali województwa oraz kraju odnosili zawodnicy pozostałych klubów wejherowskich: Mazur Alfons, Langa Feliks byli vice i mistrzami Polski w biegach długich w latach 1934-37, Switek Kazimierz był mistrzem Polski w boksie (waga lekka) w 1925 roku, a Skrzypczak, Miotk, Bork byli czołowymi piłkarzami województwa pomorskiego.
W przeciwieństwie do wielu wybrzeżowych klubów posiadających jak na tamte czasy świetną bazę obiektów i urządzeń sportowych wejherowska baza treningowa była w opłakanym stanie, właściwie to jej nie było. Pozyskał ją wejherowski ruch sportowy w okresie, kiedy burmistrzem miasta był Teodor Bolduan (zamordowany później przez okupantów hitlerowskich). Za czasów sprawowania władzy przez tego cieszącego się powszechnym szacunkiem człowieka w Wejherowie wybudowano korty tenisowe, na których w ramach słynnych turniejów o "Błękitną Wstęgę Bałtyku" występowały takie sławy jak: Tłoczyński, Hebda, Jędzrzejewska. Wreszcie na najwyższym "tarasie" pod lasem wybudowano pięknie położony stadion piłkarski wraz z bieżnią, trybuną i zapleczem socjalnym. Budowę całego kompleksu sportowo-rekreacyjnego rozpoczęto w 1924 roku, a całość oddano do użytku w 1927 roku. Od tego czasu dzięki tym obiektom 24 oraz staraniom wielu zaangażowanych w wejherowski sport w tym mieście. Ta baza jest praktycznie podstawą do uprawiania sportu do dziś dzień.
Wybitnym działaczem sportowym tamtego okresu i pierwszych lat powojennych był Józef Gniech, któremu nadano przydomek "króla kaszubskiego".
Dla przykładu Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" w latach 1921-39 skupiało 700-set członków zwyczajnych i wspierających, z czego 70% stanowili przedstawiciele cechu rzemiosł, a 25% pracownicy Urzędu Miasta i Starostwa.
Po wyzwoleniu życie sportowe w Wejherowie bardzo szybko odrodziła się. Już od kwietnia 1945 roku spadkobierca tradycji takich klubów jak: "Kaszubia", "Siła", "Strzelec" oraz Towarzystwa gimnastycznego "Sokół" i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży stał się "Gryf". Co prawda działały też jednosekcyjne kluby "Czytelnik" -piłka nożna "Wejherowianka"- boks, ale ich żywot był stosunkowo krótki.
W latach 1949-54 klub mógł poszczycić się następującymi osiągnięciami:

Zwiększono liczbę członków z 62 do 335,
Zwiększono liczbę sekcji z 2 do 13,
Przeprowadzono 138 imprez o charakterze sportowym,
Zdobyło 51 tytułów vice i mistrzowskich kraju,
Zdobyto dyplomy:
zespołowe -34,
Klas sportowych:
I - 2,
II - 21,
III -234,
Młodzieżowych - 54
Zdobyto drużynowe tytuły mistrzowskie - 14,
Pucharów i innych nagród - 14
Zorganizowano 5 turniejów piłkarskich okręgu gdańskiego, którym brało udział 260 zawodników.
W 1952 roku zmieniono nazwę z Klubu Sportowego "Gryf" na Miejski Międzyzakładowy Klub Sportowy "Gryf". Gryf trwał i trwa po dzis dzień ten jak go nazywano-twardy kaszebski klub o mocnych jak skała bokserach. Był ,bowiem Gryf przede wszystkim "wylęgarnią" pięściarskich talentów "czystej wody". Tutaj wychowywali się i otrzymali pięściarski szlif między innymi Miller, bracia Edmund I Henryk Damcowie (ten drugi był olimpijczykiem i wicemistrzem Europy), no i Hubert Skrzypczak - brązowy medalista igrzysk olimpijskich w Meksyku.
Pozbawione dużych zakładów pracy, a więc źródeł mocnego wsparcia Wejherowo spełniało coraz częściej rolę służebną wobec klubów -potentatów. Bokserzy Gryfa trafiali do GKS Wybrzeże i Stoczniowca (między innymi Najka, Śliwiński i Linstaedt), piłkarze do różnych klubów (Melcer i Rybant, Marchel do Lechi, Bork do Wisły Tczew),a piłkarki ręczne do Starty Gdańsk i tak jest po dziś dzień.
W 1981 roku klub posiadał pięć sekcji: bokserską, (juniorzy), piłka nożna (klasa okręgowa i B klasa),koszykówka( grupy młodzieżowe - w latach 60-tych drużyna seniorów grała w lidze międzywojewódzkich), piłka ręczna (grupy młodzieżowe), lekkoatletyka (reaktywowana w 1980 roku). Epizod ostatniej sekcji trwał do 1994 roku,(kiedy powstał nowy klub o charakterze typowo lekkoatletycznym - KS "Wejher") i znacz±co zapisał się w historii wejherowskiego klubu. Przy pomocy byłego zawodnika, który z czasem stał się trenerem reprezentacji wybrzeża narodził się w Wejherowie prawdziwy talent lekkoatletyczny na miarę przedwojennych zawodników: Langa i Bober. Jan Białk stał się koronowanym królem biegów długich zarówno Wejherowa jak i kraju. Był wielokrotnym mistrzem kraju w biegach na 5,10 kilometrów i tylko skomplikowana kontuzja uniemożliwiła mu uzyskanie minimum olimpijskiego.
1952 rok, w tym roku z myślą o zabezpieczeniu swojej egzystencji i rzecz jasna w celu znacznego polepszania stanu swojej bazy klub zmodernizował kompleks obiektów przy ul. Wałowej. Składał się on z: hoteliku o 26 miejscach noclegowych w 7 pokojach, zautomatyzowanej kręgielni dwutorowej i kawiarenki oraz zmodernizowanego zaplecza (z sauną) hali sportowej (31x11), a także rekreacyjnego pola do mini golfa.
Modernizacja całego kompleksu i przede wszystkim nowoczesna jak na ówczesne czasy kręgielnia spowodowały utworzenie nowej sekcji w MMKS "Gryf" - kręglarstwa. W późniejszym czasie okazał się to "strzał w dziesiątkę". Drużynowe Mistrzostwo Polski Kobiet, indywidualni mistrzowie kraju zarówno w kategorii kobiet i mężczyzn oraz gra w I lidze mówią same za siebie. Najsilniejszą sekcją klubu w latach 80-tych była piłka nożna. Co prawda drużyna seniorów na poziomie pomiędzy klasą A, a klasa okręgowa, ale popularność tej dziedziny sportu wzrastała wraz z liczebnością drużyn młodzieżowych. Na początku lat 90-tych tj. w 1992 MMKS "Gryf" po raz pierwszy w swojej 70-cio letniej historii awansował do III ligi.(Była to wtedy III liga pomorze).W wyniku reorganizacji tejże ligi (z 18-stu drużyn pozostawiono w lidze tylko dziewięć).W roku 1998 roku już wtedy WKS (Wejherowski Klub Sportowy) "GRYF" spadł do niższej klasy rozgrywek. Po wywalczeniu mistrzostwa IV ligi w roku następnym (tj.1999) WKS "GRYF" ponownie awansował do III ligi.
Rok 2000 charakteryzował się dalszym rozwojem działalności sportowej w sekcjach wejherowskiego klubu, którego zawodnicy i zawodniczki odnieśli wiele sukcesów w zawodach rangi międzynarodowej, krajowej, regionalnej. WKS "GRYF" liczył 280 członków (w tym 260 zawodników zarejestrowanych w związkach sportowych).Działalność szkoleniową prowadziło 4 instruktorów i trenerów. W klubie działały trzy następuj±ce sekcje: piłka nożna-III liga wielkopolska, kręgarstwo - I liga (awans do superligi), brydż sportowy - klasa okręgowa (awans do III ligi).