Historia Klubu Sportowego „Gryf”
Historia Klubu Sportowego „Gryf” jest trochę złożona. Geneza powstania klubu była taka, że w miejsce kilku małych, zakładowych klubów sportowych, pod koniec 1956 roku, postanowiono powołać jeden, prężny i silny organizacyjnie klub sportowy, który mógłby skutecznie rywalizować z innymi. Gryf powstał z połączenia takich klubów jak:
* Klubu Sportowego „UNIA” – działającego przy Słupskiej Fabryce Mebli,
* Klubu Sportowego „TRAKTOR” – przy Zakładach Naprawczych Mechanizacji Rolnictwa (ZNMR),
* Klubu Sportowego „STAL” – przy Fabryce Narzędzi Rolniczych „FAMAROL”,
* Klubu Sportowego „SPARTA” – działającego przy Słupskiej Fabryce Sprzętu Okrętowego „SEZAMOR”.
Między innymi te cztery kluby, dały początek dla narodzin Ludowego Klubu Sportowego (LKS) Gryf, który swoją główną bazę i oparcie znalazł w fabryce mebli. Na barwy klubowe wybrano kolory biały i zielony. To wszystko działo się pod koniec 1956 roku. Jednak piłka nożna zawitała do klubu w roku 1957. Wtedy to Polski Związek Piłki Nożnej powołał do życie III ligę piłkarską. W pierwotnej wersji, jedną z grup miały tworzyć zespoły z województw: koszalińskiego, szczecińskiego i zielonogórskiego. Zielona Góra wycofała się jednak z tych rozgrywek i utworzyła własne, wojewódzkie. Wobec tego, do nowej III ligi weszły tylko drużyny z dwóch, pozostałych województw. Jedną z czterech drużyn, które miały reprezentować tam województwo koszalińskie był zespół LZS Grapice (mała, pod słupska miejscowość), który rok wcześniej zapewnił sobie w niej miejsce. Grapice zostały pierwotnie zgłoszone nawet do tych rozgrywek, ale jako klub z małej wioski, nie mający praktycznie żadnego zaplecza, stadionu i możliwości organizacyjnych, rozwiązał swoją sekcję piłki nożnej i przekazał ją w całości do Słupska, a konkretnie do nowopowstałego Gryfa. W ten właśnie sposób, Gryf od początku swojego istnienia mógł rozpocząć ligowe boje, od występów w III lidze. Pierwszym trenerem został Bronisław Koziar, były piłkarz Pogoni Lwów.
I właśnie od roku 1957, oficjalnie we wszystkich rozgrywkach, uczestniczy Klub Sportowy Gryf Słupsk, którego barwami są biało-zielone. Wcześniej, od roku 1946 funkcjonował Klub Sportowy Gwardia Słupsk, o barwach klubowych czerwono – biało - niebieskich, który był jedynie protoplastą późniejszego ZGKS Gryf. Wszystkie oficjalne, historyczne opracowania, używają w swoich publikacjach nazwy Gryf już od roku 46’. Jest to jednak niezgodne z prawdą, bo oficjalne połączenie obu tych klubów, nastąpiło dopiero w roku 1964, kiedy to Gryf zmienił swojego patrona i barwy na trójkolorowe, które są zresztą oficjalnymi do dnia dzisiejszego. Jednak przez siedem lat (57-64) funkcjonowały obok siebie dwa całkowicie różne i niezależne od siebie kluby.
Warto tutaj zaznaczyć, że w kwietniu 1957 roku, po dwóch latach przerwy, reaktywowano Klub Sportowy Gwardia Słupsk. Gwardia przystąpiła jednak ponownie do rozgrywek koszalińskiej klasy B, dopiero wiosną 1959 roku.
Ludowy Klub Sportowy Gryf, działał do lutego 1958 roku, kiedy to przemianowano go na Zjednoczony Klub Sportowy (ZKS) „Gryf”, działający przy fabryce mebli. Prezesem klubu został wtedy naczelny dyrektor Słupskiej Fabryki Mebli, Jerzy Albrecht. Bardzo duży wkład w działalność tamtego Gryfa wnieśli ówcześni pracownicy fabryki mebli, panowie Zbigniew Bieńkowski, Aleksander Bucki i Jerzy Razik.
Ten pierwszy, kilkuletni okres działalności „biało-zielonego” Gryfa na stałe zapisał się w pamięci kibiców. Szczególnie mecze derbowe z Czarnymi, które zawsze przyciągały na stadion komplety widzów w liczbie kilku tysięcy. Już wtedy, podczas tych derbowych meczy atmosfera na trybunach była zawsze „gorąca”. Prawie za każdym razem dochodziło do incydentów na widowni. Bo Gryf od samego początku swojego istnienia miał grono zagorzałych i wiernych fanów. Aż nadszedł rok 1964. Rok, który nie zapisał się chwalebnie w historii klubu. Właśnie w tym roku nastąpiła pierwsza słynna fuzja i po połączeniu się z Gwardią Słupsk, do klubu weszli działacze w mundurach. Wtedy, jak już wspominałem wcześniej, klub zmienił nazwę ze Zjednoczonego Klubu Sportowego, na Zjednoczony Gwardyjski Klub Sportowy (ZGKS) „Gryf”. Taki stan rzeczy trwał aż do początku lat 80-tych, kiedy to w obliczu awansu do II ligi, niejako „po drodze” zgubiono literkę „Z” i klub przyjął nazwę Gwardyjski Klub Sportowy (GKS) „Gryf”. Latem 1988 roku doszło do drugiej już historycznej fuzji. Tym razem ze swoim największym rywalem i konkurentem, zespołem Czarnych Słupsk. To co przez lata wydawało się całkowicie nierealne, ku niedowierzaniu kibiców stało się wtedy faktem. Kiedy w roku 1989 w Polsce doszło do zmian politycznych, które to zmiany miały wielki wpływ na całą naszą rzeczywistość, jasne się stało, że jest tylko kwestią czasu, kiedy „Gryf” odzyska swoją dawną, tą pierwszą, właściwą tożsamość. Po zakończeniu jesiennej rundy rozgrywek w roku 1990, doszło do kolejnej zmiany nazwy. Na walnym zgromadzeniu członków klubu, zadecydowano o usunięciu z nazwy Klub Gwardyjski. I w ten oto sposób, klub nazywał się już zwyczajnie, a jego pełna nazwa brzmiała Klub Sportowy (KS) „Gryf”. Jednak mimo tej zmiany nazwy, w dalszym ciągu najwięcej do powiedzenia mieli „działacze w mundurach”. Jednak do zarządu, zaczęli wchodzić nowi ludzie „z zewnątrz”. I właśnie ci nowi działacze, którzy mieli co raz więcej do powiedzenia, w roku 1995 ostatecznie postanowili się „odciąć” od przeszłości i powrócić niejako do korzeni „cywilnego” klubu sportowego „Gryf”. Na specjalnie zwołanym Walnym Zgromadzeniu członków klubu, postanowiono ostatecznie rozwiązać „starego” Gryfa. Ci sami działacze, chwilę potem zwołali zebranie założycielskie „nowego” Gryfa. Przyjęto nazwę Słupski Klub Piłkarski „Gryf” 95 Słupsk, która obowiązuje do dzisiaj. Długo dyskutowano też nad powrotem do tradycyjnych barw „biało-zielonych”. Jednak w głosowaniu nad tym, zwyciężyła koncepcja, że trójkolorowe barwy nie są tak naprawdę niczemu winne, przez lata przyjęły się wśród kibiców i tak zostało. Dopiero wtedy też, w roku 1995 nagrodzona została wiara prawdziwych sympatyków drużyny z ulicy Zielonej, w to, że Gryf będzie znów tym Gryfem jaki był w chwili narodzin. Bo kibice byli zawsze z drużyną, bez względu na jej nazwę i patrona. Byli i są, bo zawsze wierzyli i wierzą w swój Święty Klub – Gryf Słupsk.
Tak więc dzisiejszy Gryf 95, jest jedynym spadkobiercą całych tradycji piłkarskich Słupska. Z klubu wywodzi się, bądź grało w nim wielu bardzo dobrych piłkarzy z późniejszymi reprezentantami Polski na czele. Nie można w tym miejscu nie wspomnieć zawodników, którzy nakładali koszulkę z białym orłem na piersi: Pawła Kryszałowicza, Tomasza Iwana, Marka Godlewskiego, Macieja Stolarczyka, Czesława Boguszewicza czy Ryszard Szpakowskiego. Było też wielu innych, którzy występowali w reprezentacji Polski juniorów, czy później w I lidze. Nie sposób tu wszystkich ich wymienić, bo było ich zbyt dużo.
Sierpień 2009 - Gryf wraca do historycznej nazwy Gryf Słupsk